SON DURAK

Zaman öyle bır hızla akıp gidiyordu ki geçen hiçbir günle vedalaşıp hesabını yapamıyorduk bile. Ne dolu dolu hüznü, ne sevinci, ne kederi, ne mutluluğu tanımlıyabiliyorduk artık. Herşey o kadar çabuk oluyordu o kadar çabuk tükeniyordu ki..Hep bir sonrakini yaşamaktı telaşımız..Yeni bir aşk, yeni bir mutluluk, yeni sıkıntılar,hüzünler ve acılar beklemekteydi ... Henüz eskilerinin bile tadına varamadan, küllendirmeden...Neydi bu telaş... Yeniler bir bilinmezdi belki de o yüzden çekiyordu bizi kendine..Ama ya keyfini sürdük mü tadını çıkarabildik mi ya o eskilerin...Tutkulu sonuna kadar yaşadık mı aşkımızı da acımızı da...Son durak var mı acaba..? Ölümmüydü yoksa son...Yaşarken hiç sonu düşünmüyoruz...Keşke az da olsa bilebilsek o sonun değerini...Artık koşturmaya gerek kalmayacaktı...Evet ! İşte herşey bitti artık...Tüm bu telaşlara son diyebilecekmiyiz...Yoksa sona doğru bile giderken de hala sonrasını mı düşüneceğiz...

Herşeyi hızla yaşamak istiyoruz fakat o son durak gelince önümüze, artık her saniyenin değerini anlıyoruz belkide...Daha söyleyecek sözlerin vardı, dilenecek özürlerin, bakılacak gözler vardı ve sevildiğini söylenecek insanlar...Ve hep keşkeler olacaktı artık..ORASI BİR KEŞKE DURAĞI...